Niet goed genoeg voor Luitingh?

Toegegeven, ik ben de afgelopen dagen niet mijn voorbeeldige blije zelf. Ik zit in zak en as. Uiteindelijk spatte maandag 14 januari een droom uiteen. Luitingh Fantasy ‘moet’ mijn manuscript Heksenjacht niet. Althans… de voorselecteurs van hun manuscriptenwedstrijd, met maar liefst honderd deelnemende manuscripten, achtten het niet goed genoeg om bij de 25 ‘uitverkorenen’ te zitten. Ik ben verdrietig. Aangeslagen. Hoe kon het toch zo mis gaan, waar de voortekenen juist zo gunstig stonden en ik deze wedstrijd gewoon niet had kunnen verliezen?!

Tenslotte zag ik het als een voorteken dat Luitingh Fantasy op 11/11/11, nota bene de dag waarop ik 4 x 11 werd, deze wedstrijd uitschreef. Een wedstrijd waarbij het beste manuscript zelfs publicatie binnen hun fonds kon winnen. Daar wilde ik aan meedoen! Dus begon ik, daags nadat ik een ander oud manuscript eindelijk had afgeschreven (Ondergang), met het afschrijven van wat ik in april 2011 als vingeroefening had opgepend; dat ene hoofdstuk over orken die geen orken meer zouden zijn…

Jawel, het idee voor Heksenjacht was geboren. Ik schreef het in 45 dagen non-stop, stond werkdag en weekend om zes uur op en rammelde iedere dag net zo lang totdat ik minimaal tweeduizend woorden op papier had weten te zetten. Zonder writersblock, steeds maar door en door. Tenslotte is skrieven voor slechts tien procent inspiratie en voor negentig procent transpiratie, toewijding en doorzettingsvermogen. Werk, maar dan net even anders.
Het eindresultaat mocht er zijn, vond ik (maar wie ben ik?). Mijn beste boek tot nu toe, daarvan ben ik – nog steeds – overtuigd. Maar niet zonder de onmisbare hulp van een bijzondere eindredacteur: Gerard Suurmeijer, de man die als freelancer voor Luitingh veel redigeerwerk op zich neemt en ondermeer de vijf door hen gepubliceerde manuscripten van good old Adrian Stone heeft bijgeschaafd. Het was nota bene op aanraden van collega-schrijver en goede vriend Adrian Stone dat ik Suurmeijer benaderde. Mijn opdracht aan de redacteur: doe alsof Luitingh je opdrachtgever is en help mij van Heksenjacht een Luitingh-waardig boek te maken. Immers: waarom zou ik op eigen kracht een wedstrijd willen winnen? Bovendien: als Gerard Suurmeijer de eindredactie al had gedaan, dan zou dat Luitingh weer geld schelen en zou mijn winnende manuscript eigenlijk meteen kunnen worden uitgegeven. Kat in het bakkie, toch? Dit euforische gevoel werd gaandeweg nog eens versterkt toen Gerard, die honderden, zo niet duizenden fantasy-manuscripten heeft gelezen, me ook nog eens toevertrouwde dat hij mijn manuscript goed vond en er met plezier aan had gewerkt.

Kortom: de voortekenen waren voortreffelijk. Waarom is het me dan toch niet gelukt om te winnen? Ach ja… helaas zat Suurmeijer niet in de jury. En ook goede vriend Adrian Stone niet. De mensen die wel in de jury zaten hebben bovendien, zo neem ik aan, verder gekeken dan of ik al dan niet een aardige vent ben die ze de overwinning wel gunnen. Zo moet het verhaal passen binnen wat Luitingh voor ogen heeft. Misschien dat daar wel (of zoek ik troost in een plausibele verklaring?) de crux van dit alles zit.

Tenslotte zijn mijn fantasyverhalen ‘doorspekt’ met seks en geweld (zegt men). Mijn werelden zijn barbaars en de bewoners hebben een soortgelijke levenswijze. Heerlijke verhalen om te schrijven, maar wellicht minder geschikt om bij Luitingh uitgegeven te worden? Althans… dat zou een verklaring kunnen zijn voor het feit dat ik net 26^e werd en geen 25^e, denk ik dan, met een wrange grijns. Had ik me dan moeten inhouden? (heb ik gedaan) Mijn woorden nog meer moeten wegen? (helaas, het verhaal vroeg om necrofilie) Me moeten bedenken dat ik niet schrijf voor mezelf maar voor anderen? (vrouwen lezen boeken en juist de vrouwen willen meer seks in een verhaal, geloof me!) Me in een keurslijf moeten wringen om zo, krampachtig en niet meer mezelf zijnd, goed genoeg bevonden te worden? (dat kan ik niet) Helaas. Ik schrijf wat ik voel en wat ik leuk vind. Zo kan ik ook geen kinderboeken schrijven, ook al schijnt die markt het meest lucratiefst van al te zijn. Tenslotte schrijf ik niet voor het schathemelrijk worden, maar voor mijn plezier (en dat van de lezer)…

Tien jaar nadat ik met mijn eerste fantasyboek als eerste Nederlander (na Terryy Goodkind en Robin Hobb!) de Elf Fantasy Award heb gewonnen, wilde ik zo graag laten zien dat ik er als schrijver (en niet als uitgever van Pure Fantasy) weer helemaal ben en wilde ik dus zo graag deze wedstrijd van Luitingh winnen. Als nieuwe start voor mijn eigen schrijfcarrière. Om de buitenwereld te tonen dat ook ik echt meer een skriever dan een uitgever ben!

Ach, wat doet het er allemaal ook toe? Een droom ligt in duigen. Mijn droom. Waar ik de afgelopen acht jaar met Pure Fantasy zoveel dromen van anderen heb doen uitkomen. Het mocht niet zo zijn. Verdorie! Geen Heksenjacht bij Luitingh. Jammer. Voor mij. Voor hen (hoop ik). De fantasie doorgeprikt. De bubbel gebarsten. Want het had zo mooi kunnen zijn. Een doorbraak! Eindelijk een stapje verder dan mijn eigen uitgeverij Books of Fantasy. Zelf doen wat ik mijn auteurs ook altijd voorhoud: als een grotere en bekendere uitgever je wil en je krijgt de kans om uit te vliegen, doe dat dan. En nee, maak je geen zorgen over een bestaand contract bij BoF. Dat verscheuren we. Tenslotte is BoF niet meer dan een opstapje naar een grootse carrière! Doe ik daarmee afbreuk aan mijn eigen uitgeverij? Beslist niet. BoF is een serieuze aangelegenheid en we maken mooie boeken van getalenteerde mensen, maar we hebben niet de naam die een Luitingh Fantasy in binnen- en buitenland heeft. En juist daarom ook wilde ik er zelf zo graag bij zitten…
Snif.

En toch heeft ook dit nadeel weer een voordeel. Net als ik werden ook 74 anderen teleurgesteld. Enkelen hebben inmiddels de weg naar BoF al gevonden (meer zijn welkom!). Maar er is meer goed nieuws. Zo wordt Heksenjacht nog dit voorjaar uitgegeven. Ik kan mijn nieuwe boek, mijn ‘kindje’, met trots op de Elf Fantasy Fair presenteren, alwaar Books of Fantasy nog veel meer nieuwe boeken aan het publiek zal tonen.
Over enkele maanden, na meer dan een jaar skrieven, schaven en wachten, is mijn Heksenjacht klaar om gelezen te worden. Natuurlijk felicitaties aan de 25 mensen die wel door zijn, aan de twee BoF auteurs en een ex-PF-redactielid die ook bij de gelukkigen zitten, maar weet ook: als je wint is jouw manuscript dit voorjaar nog geen boek. De mijne wel. En natuurlijk ben ik daar immens blij mee, maar toch… stiekem, heel stiekem, voel ik de jaloezie venijnig steken… Jullie wel… bah! (eh… proficiat!)

Alex de Jong
Brad Winning